'Kleine' conflicten, snelle overwinningen met een grote impact
Als losse leden om achterstallig loon of ieder ander ‘normaal’ recht vragen gaat dat doorgaans nergens heen. Dan beland je op een of andere anonieme berg met onopgeloste administratie fok-ops. Dit is iets wat heel wat riders enorm frustreert. We lossen als bond vele simpele (concrete, oplosbare, individuele) conflicten op. Onze ervaring is dat doorgaans niet veel meer hoeven te doen dan hun onze aanwezigheid te laten weten, en dat zaken dan verrassend snel opgelost kunnen worden. Denk aan zaken omtrent loon, onjuist ontslag, ziekte.
Een Gorillas rider die langere tijd ziek is, wordt illegaal op het rooster geplaatst, en komt niet opdagen (want ziek). Verliest baan. Loopt pakhuis in met vakbondsvertegenwoordiger en krijgt baan terug.
Dit soort kleine conflictjes eten behoorlijk wat mentale ruimte op in onze bond. Ieder conflict heeft weer wat onderzoek nodig, communicatie, coördinatie. Het zou echt het toppunt van waanzin zijn deze conflicten op te schalen en er heel veel te willen gaan doen. Echter… ieder conflict an sich is het wel waard. Want al die conflicten hebben wel een grote impact op onze leden. Maar ook omdat, als we slim handelen, iedere ‘kleine’ invididuele zaak onderdeel kan zijn van het bredere verzet tegen de bezorgbedrijven. Cruciaal is hoe we onderling en met collega’s praten over deze strijden.
Flink rider klaagt al weken over zijn loon. Komt persoonlijk flink in de shit. Vakbond stuurt stevig bewoorde brief. Flink biedt verontschuldigingen aan en HR-mannetje gaat er persoonlijk achteraan.
Bijvoorbeeld. De wijdverbeide loonconflicten nu bij Flink, die nu opgevolgd worden door conflicten over doorbetaling bij ziekte. De bedrijven ‘komen weg’ met deze fok-ops omdat de alledaagse ervaring riders murw maakt en uiteindelijk maar de incompetentie, onwetendheid en arrogantie van de bazen te accepteren. We halen onze schouders op en mompelen ‘kansloos, gaat nooit veranderen’. Maar één tegenvoorbeeld is nodig om die hele giftige mix onderuit te halen. De crux zit ‘m in die individuele zaken voorbeelden te maken voor ons allen.
Gorillas managers proberen alle pauzes af te pakken van mensen die minder dan 5,5 uur werken. Vakbondsleden zeggen de managers: dat zal alleen gaan als je onze toestemming hebt, dus bij deze, hebben we allemaal betaalde pauzes. Na een aantal dagen volgt een confrontatie. De bond eist regelmatige koffie-pauzes van de managers en krijgt die.
Hoe doe je dat? Wij doen dat. Jij doet dat. Mensen verwarren nogal eens vakbondsactivist zijn met een soort mythisch figuur, een soort superheld, moeten zijn, iemand die continu conflicten uitvecht. Maar het is juist in de alledaagse gesprekken die we hebben met onze collega’s, ook over juist de meest (schijnbaar) banale dingen, dat we als vakbondslui onze belangrijkste rol (hebben te) spelen. Het is aan ons allemaal om de apathie te bestrijden en van deze individuele overwinningkjes de voorbeelden te maken die de bezorgbedrijven en hun toxische cultuur veranderen.