Actie in Gorillas HQ eist en krijgt directe onderhandelingen

Compensatieonderhandelingen voor aangereden Gorillas rider Mustapha waren vastgelopen. Het ultimatum dat Radical Riders Gorillas had gesteld verliep vanochtend 8 april. Gorillas had noch onze eisen ingewilligd noch akkoord gegeven op directe onderhandelingen. 15 riders, Vloerwerkers en FNV’ers liepen vanmiddag het Gorillas hoofdkantoor in om directe onderhandelingen te eisen, en wel nu. Een uur later stond het bestuur in een zaal tegenover ons.

Door Sjerp van Wouden

“Shit, dat ding is gewoon kapot!” Sta ik, in een kantoor annex actiehok, te rommelen met dat ene actiemiddel dat niet missen kon. We gaan straks een bak herrie opzetten, samen. Men neme mee: megafoon. pliew piep piep ploooeee. Ik ben laat. De megafoon heeft zojuist zijn eerste en zo blijkt ook zijn laatste geluid gemaakt. Bezorgde blikken van aanwezige kantoorkameraden. De zenuwen zaten al hoog bij me, er hangt veel van deze actie af. Onze eerste echte collectieve harde directe actie bij Gorillas. Ik gooi de megafoon in een hoek, troep, ik bezit een analoge persoons-roeptoeter. Als er nu maar collega’s komen. Met borden in linkerhand en tas in mijn mond beantwoord op de fiets ik met rechts me telefoon. Ik ben te laat.

Collega’s van Gorillas, Thuisbezorgd, Cycloon en ZZP bezorgers staan me gelukkig al op te wachten op de verzamelplaats. Kijk eens aan, een goed begin. Me collega Mustapha ook, natuurlijk. Onze FNV vrienden zijn de verkeerde kant opgelopen en staan op het verkeerde adres. We moeten wel op ongeveer exact hetzelfde moment samen naar binnen, anders mislukt de actie. Vingers kruizen. We bespreken het plan van de actie.

Gorillas denkt dat ze riders eindeloos kunnen piepelen. Ze zien ons als zwak, niet de in laatste plaats vanwege de verschillende diktes van onze portemonnees. We gaan ze vandaag wat leren. De solidariteit van riders uit binnen en buitenland lenigde Mustapha’s acute nood tijdelijk zodat we ruimte kregen voor strijd. Hij dreigt alsnog steeds zijn huis te verliezen. Vandaag draaien we de tafel om. Gorillas huurt van WeWork en denkt veilig kantoor te houden achter de poortjes van WeWork, ver van de ellende en armoede van de riders. Sterker nog, een reden dat ze van Berlijn naar Amsterdam verhuisden, was hun hoop verschoont te blijven van vervelende vakbonden zoals de Duitse anarchistische FAU.

Naar binnen. Spanning piekt. Als ware het gepland duiken verdwaalden en laatkomers precies op tijd op. Vijftien mensen! Naar de receptie. Spelen ze bal, of wordt het een anti-climax? “Wij zijn hier met deze jongen, die heb een zwaar ongeluk gehad met Gorillas, en nou zit hij acuut in de shit. Wij willen met onze bazen daarover praten.” Heeft u een afspraak? “Ja, de afspraak was dat Gorillas alles zou doen om hem er bovenop te krijgen, maar dat vertikken ze”. Niet genoeg afspraak. Nee. Nee. Nee?

HELLO

Ik trek m’n strot open.

WE ARE THE PEOPLE THAT BRING YOU YOUR FOOD. YOU DON’T SEE US. WE GET TREATED LIKE SHIT. NOW WE ARE HERE AND I WILL TELL YOU HOW GORILLAS AND ALL RIDERS GET FUCKED OVER.

Bij ‘hello’ was één van de twee zure receptionisten al gevlucht. Ik hou een impromptu toespraak over rider leven. In deze WeWork wordt niet meer gewerkt totdat ik m’n mond hou…. en dat doe ik zodra we de bazen spreken. Nu heeft WeWork dus een probleem. Laat ze de politie maar bellen; nog meer heisa, wij gaan op tijd weg, en dan komen we een andere dag terug. We zetten leuzen in, wat ik afwissel met meer toespraak op vol volume.

Binnen enkele minuten staat een directeur, of wat er voor door moet gaan, voor onze neus. Dat dit zo niet gaat en of we onmiddellijk weg willen gaan. Wij eisen een gesprek met Gorillas en gaan niet weg, we joelen door. We maken de directeur duidelijk dat hij gaat regelen dat we met Gorillas spreken. Een organiser van de FNV weet het gesprek met de beste man smooth te rekken. Of we dan buiten willen gaan wachten op de directie van Gorillas. Nee, nee, we staan hier best goed. Ok, maar hou alsjeblieft op met herrie maken en ga zitten.

Nog geen kwartier later worden we als ‘gasten’ WeWork binnengelaten. We vermaken ons wel in WeWork, het is gezellig. Er is een zaaltje voor ons gereserveerd, en drankjes komen er aan, op kosten van de zaak. De directie is onderweg. We hebben de tafels omgedraaid. Gorillas riders doen voor net iets meer dan minimumloon gevaarlijk werk met meer dan eens defect materiaal. Maar ja, niet werken is niet eten en uiteindelijk je huis kwijtraken. Dus riders pikken veel, dat weet Gorillas, en van die macht maken ze misbruik, vanachter de keurige receptie van WeWork, zodat de ellende van het gepeupel lekker buiten blijft. We brengen die ellende naar hun huis. We geven hun huisvestigingsproblemen door WeWork onder druk te zetten door onze ellende luidkeels over de klanten heen te storten. De wereld op z’n kop: Gorillas’ huisbaas heeft géén belang bij Gorillas interne conflicten, en zet dus de Gorillas directie onder druk. Leveraging noemen investeerders dat.

De directie laat op zich wachten, een uur. We geinen dat wij binnen 10 minuten overal moeten zijn maar onze bazen lukt dat niet. Natuurlijk. Als ze er eindelijk zijn proberen ze met gladde praatjes en lulkoek de boel te managen. “Wij zijn een rider-centric bedrijf”, en ze geven echt enorm om ons, blablabla. Maar precies die dag is het vonnis in Duitsland over de rechtmatigheid van Gorillas handelen in de grote stakingen daar. Die heeft Gorillas gebroken door onder andere massaal stakers te ontslaan. Op basis van wetgeving uit de Nazi-tijd blijkt dit ‘legaal’ te zijn. De Duitse stakers zijn onze kameraden, we zijn ze niet vergeten. Een Groningse kameraad neemt het woord. “Rider-centric? Ah, daarom ontsla je riders die voor hun rechten opkomen? Je bent een aanfluiting.”

Over de onderhandelingen kunnen we niet heel veel zeggen vanwege redenen. Mustapha is een indrukwekkend mens. Zo ver in de shit geduwd, overeind gekomen, trots herwonnen, sterk. Geknakt maar niet gebroken. Samen staan we sterk.

Bezorgbedrijven doen er goed aan hun werkers te respecteren. Want als we het niet krijgen, dan komen we het halen.